Ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία έφριξε από τις συνθήκες αντιμετώπισης και διαβίωσης των μεταναστών στη χώρα μας. Τα μέλη της οργάνωσης περιγράφουν τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και το καθεστώς τρόμου και ρατσισμού
«Μας χτυπούσαν και μας έλεγαν “Θα σας σκοτώσουμε”. Τρεις απ’ αυτούς μας πυροβολούσαν, ενώ οι άλλοι μάς κοπανούσαν με ραβδιά. Οι πυροβολισμοί κράτησαν περισσότερο από 20 λεπτά»
(Μετανάστης εργάτης από το Μπανγκλαντές στη Μανωλάδα).
«Οι συνθήκες διαβίωσης, που είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια στη Μανωλάδα, είναι μια σοκαριστική ματιά σ’ έναν αποκρουστικό υπόκοσμο, του οποίου θύματα είναι οι χιλιάδες μετανάστες εργάτες σε ολόκληρη την περιοχή»
(Κονδυλία Γώγου, ερευνήτρια της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ελλάδα).
Αυτές τις δύο συγκλονιστικές μαρτυρίες προτάσσει στην ιστοσελίδα της η Διεθνής Αμνηστία, αντιπροσωπεία της οποίας έκανε αυτοψία στα φραουλοχώραφα της ντροπής στη Μανωλάδα Ηλείας. Τα μέλη της οργάνωσης περιγράφουν τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και το καθεστώς τρόμου και ρατσισμού, υπό το οποίο ζουν σε καθημερινή βάση οι μετανάστες που δουλεύουν για ψίχουλα ως σύγχρονοι σκλάβοι στην ευρύτερη περιοχή.
Οι ερευνητές ξεκινούν την αναφορά τους από την επίσκεψη που έκαναν στο αγρόκτημα, όπου 33 μετανάστες από το Μπαγκλαντές δέχθηκαν πυρά από τους επιστάτες στις 17 Απριλίου, όταν τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν μαζί με δεκάδες άλλους αλλοδαπούς εργάτες διεκδικώντας απλήρωτα δεδουλευμένα εφτά μηνών.
Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει πως οι ελληνικές αρχές ξεκίνησαν άμεσα ποινική έρευνα και συνέλαβαν τέσσερις υπόπτους, τους επιστάτες και τον ιδιοκτήτη της φάρμας. Τονίζει, ωστόσο, πως πρέπει να ληφθούν επειγόντως μέτρα για την αντιμετώπιση του μακροχρόνιου προβλήματος, καθώς οι πυροβολισμοί της περασμένης εβδομάδας ήταν το αποκορύφωμα μηνών εγκατάλειψης κι εκμετάλλευσης των σκληρά εργαζόμενων αλλοδαπών. «Τέτοιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης είναι απαράδεκτες στην Ευρώπη του 21ου αιώνα» λέει η Κονδυλία Γώγου, ερευνήτρια της οργάνωσης.
Μαρτυρίες
Σύμφωνα με μαρτυρίες, περίπου 2.000 μετανάστες από το Μπαγκλαντές εργάζονται στην Ηλεία μαζί με άλλους 3.000 και πλέον αλλοδαπούς, συμπεριλαμβανομένων Βούλγαρων και Αλβανών. Μερικοί έχουν άδειες παραμονής ή έχουν κάνει αίτηση ασύλου, πολλοί όμως είναι παράνομοι χωρίς ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη.
Η Διεθνής Αμνηστία επισκέφθηκε μερικά από τα υπόστεγα όπου ζουν οι εργάτες φράουλας, κάποιοι στην αρχή ακόμα της εφηβείας τους. Πάνω από είκοσι άνθρωποι συνωστίζονται σε κάθε μία από αυτές τις κατασκευές, φτιαγμένες από πλαστικά καλύμματα. Στερούνται υποδομών στοιχειώδους υγιεινής κι ένα λάστιχο είναι η μόνη τους πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Κι όμως είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν 20 ευρώ τον μήνα -σχεδόν ένα ολόκληρο μεροκάματο- για να μένουν στα τρισάθλια αυτά καταλύματα και να λαμβάνουν το πενιχρό ποσό των 3,15 την ώρα για επτάωρη, καθημερινή εργασία…
«Η επίσκεψή μας στη Μανωλάδα επιβεβαίωσε την πολύ πραγματική αίσθηση του φόβου και τον διαρκή κίνδυνο για τους εργάτες φράουλας, [...] την απελπισία τους που δεν έχουν πληρωθεί και την αδυναμία τους να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς αισθάνονται παγιδευμένοι, δεν έχουν όμως άλλη επιλογή από το να συνεχίσουν να εργάζονται εκεί» αναφέρει η Κονδυλία Γώγου.
Απειλές
Ήδη από το 2008 ελληνικά ΜΜΕ είχαν καταγράψει την κακομεταχείριση, που υφίστανται οι μετανάστες στην περιοχή, με ορισμένους δημοσιογράφους, που κάλυψαν το θέμα, να δέχονται απειλές. Τσιφλικάδες είχαν χτυπήσει ρεπόρτερ και φωτογράφο της εφημερίδας «Το Βήμα» τον Απρίλιο του 2011. Η Ντίνα Δασκαλοπούλου και ο ανταποκριτής της «Ελευθεροτυπίας» στην Ηλεία, Μάκης Νοδάρος, δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία ότι τους είχαν απειλήσει έπειτα από ρεπορτάζ για το τράφικινγκ και την εργασιακή εκμετάλλευση των αλλοδαπών. «Οι επιθέσεις και απειλές κατά δημοσιογράφων δεν μπορούν να γίνονται ανεκτές. Οι ελληνικές αρχές πρέπει να εργαστούν για να αλλάξει η κατάσταση των μεταναστών εργατών, την οποία επιχειρούν να τεκμηριώσουν δημοσιογράφοι» δήλωσε η κ. Γώγου. Η οργάνωση επισημαίνει ότι οι αλλοδαποί στη Μανωλάδα έχουν δικαίωμα σε πλήρεις επανορθώσεις, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε νομικούς μηχανισμούς προκειμένου να αποζημιωθούν για τα δεινά που υφίστανται.
Το μεταναστευτικό δράμα, αυτή τη φορά στην Αθήνα, καταγράφει ένα νέο ντοκιμαντέρ, που χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από δωρεές του κοινού μέσω crowd funding. Έχει τίτλο «Μέσα στη φωτιά» (Into the Fire) και δημιουργοί του είναι ακτιβιστές της ομάδας «Reel News», που βρέθηκαν στη χώρα μας πριν από έναν χρόνο για να καταγράψουν τις τραγικές επιπτώσεις της λιτότητας στην ελληνική κοινωνία. Από τις 21 Απριλίου το ντοκιμαντέρ έχει ανέβει προς θέαση στο Ίντερνετ στην ιστοσελίδα intothefire.org, ενώ η επίσημη πρεμιέρα του θα γίνει στο Λονδίνο στις 29 Απριλίου.
Στα σύνορα της… Ευρώπης
«Κανείς δεν μπορεί να ζήσει εδώ, ούτε σκύλος»
Ορισμένοι κρατούμενοι κλαίνε και φωνάζουν ότι δεν είναι εγκληματίες. Ένας Αφγανός ρωτά: «Δεν σκοτώσαμε κανέναν. Δεν κλέψαμε. Γιατί λοιπόν μας τιμωρούν έτσι;»
Μια μαρτυρία ψυχής από την αποστολή του στην Ελλάδα καταθέτει στο μπλογκ της Διεθνούς Αμνηστίας ο Ιρέμ Αρφ Ρέιφιλντ, ερευνητής του παραρτήματος της οργάνωσης για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών στην Ευρώπη. Δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του, γράφει, τα μάτια γεμάτα εξάντληση των μεταναστών που συνάντησε στη Λέσβο μετά το επικίνδυνο ταξίδι τους στα νερά του Αιγαίου. Ούτε και τις γυναίκες από την εμπόλεμη Συρία, που γνώρισε στην Αθήνα και του περιέγραψαν πώς αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους δικούς τους για να έρθουν στη χώρα μας και τώρα μεγαλώνουν τα παιδιά τους υπό τον διαρκή φόβο ρατσιστικών επιθέσεων σε ένα ανελέητο αστικό περιβάλλον.
Αυτό που μοιάζει όμως να τον σημάδεψε πιο πολύ απ’ όλα όσα συνάντησε εδώ είναι το μαρτύριο προσφύγων και μεταναστών που παραμένουν ξεχασμένοι επί μήνες σε κέντρα κράτησης και αστυνομικά τμήματα στη βορειοανατολική Ελλάδα και ειδικά στην περιοχή του Έβρου, στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με πρόσχημα την ασφάλεια
Η μαζική μετακίνηση ανθρώπων έγινε δεκτή με μια μαζική επίδειξη ισχύος, που είχε πρόσχημα την ασφάλεια. Τον Αύγουστο του 2012, 1.800 αστυνομικοί αναπτύχθηκαν κατά μήκος των συνόρων για να καταστείλουν την παράνομη μετανάστευση, στο πλαίσιο της Επιχείρησης Ασπίδα, κι ένα τείχος, μήκους 10,5 χιλιομέτρων, υψώθηκε βόρεια του ποταμού. Μπορεί οι θάνατοι μεταναστών από πνιγμό ή υποθερμία να περιορίστηκαν, όπως καυχήθηκε με καμάρι η τοπική αστυνομία, ένα άλλο δράμα όμως εκτυλίσσεται στα γόνιμα εδάφη δυτικά του Έβρου, αναφέρει με πίκρα ο Ρέιφιλντ. Οι ελάχιστοι που καταφέρνουν πλέον να διασχίσουν τα σύνορα συλλαμβάνονται σε επιχειρήσεις - σκούπα και παραμένουν έγκλειστοι για μήνες ολόκληρους σε κρατητήρια ή στρατόπεδα κράτησης, που συναντά κανείς σε κάθε σχεδόν πόλη.
«Ο λαιμός μας καίει από τη δυσωδία στα υγρά, σκοτεινά κελιά των αστυνομικών τμημάτων που επισκεφθήκαμε. Με είχαν προειδοποιήσει για τις φρικιαστικές συνθήκες, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι’ αυτό», γράφει ο ερευνητής της Διεθνούς Αμνηστίας. «Πώς μπορεί να υπάρχουν τέτοια μέρη στην εποχή μας και μάλιστα στην Ευρώπη; Συρματοπλέγματα, πενταβρόμικα και παγωμένα μπουντρούμια, όπου οι άνθρωποι αυτοί επιβιώνουν επί μήνες χωρίς άσκηση. Κρατούμενοι μας διηγούνται πώς κλείνουν τη μύτη τους για να μη λιποθυμήσουν από την αηδία μέσα στις τουαλέτες και τα μπάνια»…
Στο Τυχερό Σουφλίου, μετανάστες και πρόσφυγες τους μιλούν από το μοναδικό, μικρό παράθυρο του κελιού τους. «Δεν μας αφήνουν να μπούμε μέσα, τους λέμε» -γράφει ο Ρέιφιλντ- κι ένας απαντά: «Θα σου πω εγώ γιατί. Κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να ζήσει εδώ. Ούτε καν σκύλος. Τρώμε εδώ, κοιμόμαστε εδώ, χέζουμε εδώ και κοιτάμε έξω μόνο απ’ αυτό το παράθυρο. Δεν θέλουν να δείτε πώς ζούμε»…
Άπλυτες κουβέρτες και επιδημία ψώρας
Στο Φυλάκιο Έβρου, καταγγέλλουν ότι κοιμούνται στα ίδια άπλυτα στρώματα και κουβέρτες από την πρώτη μέρα της κράτησής τους, μήνες πριν. Ο κίνδυνος για την υγεία τους μεγάλος. Πριν από τρεις μήνες, ξέσπασε επιδημία ψώρας σε όλα σχεδόν τα κέντρα κράτησης και τα αστυνομικά τμήματα της περιοχής. «Ήρθα υγιής και τώρα είμαι άρρωστος», λέει ένας νεαρός, που δεν μπορεί να σταματήσει να ξύνεται σε όλο του το σώμα. Όλοι παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν. Οι αυτοκτονίες δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. «Αυτό το μέρος μάς τρελαίνει, κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τα λογικά του εδώ μέσα» λένε άλλοι αλλοδαποί από το Μπανγκλαντές.
Αυτό που τους ανησυχεί περισσότερο, τονίζει στο κείμενό του ο ερευνητής, είναι η άγνωστη διάρκεια της κράτησής τους. Χωρίς καμία διάκριση, παράνομοι μετανάστες και όσοι έχουν ζητήσει άσυλο βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να παραμείνουν κρατούμενοι έως και 18 μήνες. «Τι θέλει από εμάς η Ευρώπη; Είμαι εδώ εννιά μήνες και θα παραμείνω άλλο τόσο. Μετά θα μου δώσουν ένα χαρτί για να εγκαταλείψω την Ελλάδα μέσα σε μια εβδομάδα. Πώς θα κανονίσω να φύγω τόσο γρήγορα; Απλώς θα με ξανασυλλάβουν», καταγγέλλει ένας άνδρας από τη Γουινέα.
Στα μεγάλα στρατόπεδα κράτησης, όπως στο Φυλάκιο και την Κομοτηνή, η ένταση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, γράφει ο Ρέιφιλντ. Ορισμένοι κρατούμενοι κλαίνε και φωνάζουν ότι δεν είναι εγκληματίες. Ένας Αφγανός τον ρωτά: «Δεν σκοτώσαμε κανέναν. Δεν κλέψαμε. Γιατί λοιπόν μας τιμωρούν έτσι; Επειδή μας λείπει ένα κομμάτι χαρτί;».
"Ασυνόδευτα" παιδιά
Η περιπλάνηση της ομάδας των ερευνητών ολοκληρώνεται στο αστυνομικό τμήμα του Ιάσμου, στη Ροδόπη. Δύο «ασυνόδευτα» παιδιά θα περιμένουν εκεί επ’ αόριστον, μέχρι να ανοίξει θέση σε κάποιον ξενώνα ανηλίκων. Κανένα δεν ξέρει για ποιον λόγο βρίσκονται εκεί. Το ένα αγόρι κλαίει, το άλλο μονολογεί: «Είμαι τόσο κουρασμένος, είμαι τόσο κουρασμένος»…
Λογοδοτείστε για το τι συμβαίνει στα σύνορα της Ε.Ε.
Να σταματήσουν να εκθέτουν ανθρώπους στα σύνορα και τα παράλια της Ευρώπης καλεί τις 27 κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Διεθνής Αμνηστία.
Θα στήσει συμβολικά μια βάρκα προσφύγων έξω από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα παραδώσει μια έκκληση που υπογράφουν περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι και απευθύνεται στα μέλη του. Σε αυτήν ζητείται να υποχρεωθούν οι κυβερνήσεις να λογοδοτούν για τη μεταχείριση των μεταναστών και των προσφύγων που φτάνουν στα σύνορα της Ε.Ε., εκεί όπου «ντροπιάζεται η Ευρώπη» και οι άνθρωποι «υποφέρουν αθέατοι και ξεχασμένοι», όπως δήλωσε χαρακτηριστικά το στέλεχος της Διεθνούς Αμνηστίας, Νίκολας Μπέγκερ.
Ο πνιγμός τον Μάρτιο έξι Σύρων, όταν η βάρκα τους βυθίστηκε στο Αιγαίο, ανάμεσά τους μια δεκαεπτάχρονη έγκυος και μία μητέρα με το παιδί της, είναι από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί η οργάνωση για να τονίσει ότι συχνά «οι κυβερνήσεις καταφεύγουν σε πρακτικές που αναγκάζουν τους μετανάστες να ακολουθούν επικίνδυνες διαδρομές προς την Ευρώπη, με μοιραίες συνέπειες».
ΣΧΟΛΙΑ
Μπορείτε να σχολιάσετε μέσω Facebook ή Blogger (Google) επιλέγοντας την αντίστοιχη καρτέλα από πάνω